یهویی نوشت
داشتم تو وب ها می گشتم که یهو یه اتفاق جالب افتاد.
من چون اصولا آدم متدینی نیستم موقع اذون در اوج بیخیالی می زنم پی ام سی حال کنم.
و مامانم چون خانوم با خداییه همیشه می گه: بچه بهت می گم بزن کانالهای ایرانی. اینها چیه می زنی؟ 
و من چون پسر اصولا مثبتیم اصلا محل نمی ذارم.
اما امروز مامان با یه حالت خاصی اومد...
خیلی عجیب بود...
ـ بزن شبکه ی یک. پایه اذونه.
ـ نمی شه. 
یهو مامانم...
یه شوکولات از جیبش در آورد بهم داد! 
منم هیپنوتیزم شدم گفتم: چشم مامان. گفتی کدوم شبکه؟ 
_ چه می دونم. از اینها نگیر. 
منم در همون حالی که داشتم شوکولات رو در اوج رمضون مک می زدم، گفتم: پثم ( چشم )
و اینگونه بود که من توانستم حرف مامان رو بگوشم.
تا حکایت فرهنگی هنری بعدی. همتون رو به خودتون می سپارم.
اولین وبلاگ من در بلاگ اسکای
بلاگ اسکای رو که تا حالا دوست داشتم. به نظر سرویس خوبی میاد...
تقریبا نمی تونید تو اینترنت سرویسی پیدا کنید که من توش وبلاگ نساخته باشم. البته این رو واسه تعریف از خودم نگفتم. واسه این گفتم که بدونید امکان داره این وبلاگ هم مثل بقیه ی وبلاگهام که بدون هیچ پیشبینی ای به خاطر عدم مدیریت خوبم تعطیل شدن تعطیل بشه. خدا رو شکر تا الان که به فکرش نیوفتادم!
بلاگ اسکای رو به این خاطر اسنتخاب کردم که تا حالا توش وبلاگ نساخته بودم و در کنار اینها یه سرویس خوبی بود و سر شناس. یکی دیگه از دلیلاش این بود که مدیر جوونه و سرحال. واسه همین!
خوب دیگه. من همیشه واسه نوشتن پست اول وبلاگ مشکل داشتم! تا یه سوتی ای چیزی ندادیم زحمت رو کم کنیم!